Miejski Teatr Miniatura wystawił "Bajkę o księciu Pipo, koniku Pipo i księżniczce Popi" Pierre'a Gripariego w bardzo oryginalny sposób - z udziałem dzieci w tytułowych rolach i przede wszystkim w obcej sobie formule musicalu i nowego cyrku. Efekt? Zaskakuje świeżością i inscenizacyjną brawurą, której jednak nie udaje się utrzymać do końca spektaklu.
Mądrą, wielowymiarową bajkę Pierra Gripariego kilka lat temu, w trzech przedstawieniach, przybliżał Teatr Gdynia Główna, dzieląc opowieść na "Bajkę o księciu Pipo i jego czerwonym koniku", "Bajkę o księżniczce Popi i smoku Tarabistraku" oraz "Bajkę o bajce. Szczęśliwy koniec".
W Teatrze Miniatura cała opowieść dzięki adaptacji
Emila Płoszajskiego została zgrabnie skompresowana do wymiarów niespełna dwugodzinnego przedstawienia, a reżyserka
Agnieszka Płoszajska losy księcia Pipo i innych bohaterów prozy Gripariego zestawiła z musicalem "Pippin" Stephena Schwartza, z którego zaczerpnęła cyrkową trupę towarzyszącą bohaterom.
To bardzo udane połączenie, bo zarówno Pipo, jak i Pippin próbowali odnaleźć sens swojej wędrówki, a dzięki cyrkowym artystom, w których wcielają się zarówno profesjonalni aktorzy, jak i dzieci wybrane w castingu, na scenie dzieje się dużo. Liczne cyrkowe sztuczki (choćby znikanie bohaterów, wystrzeliwanie ich z armaty czy przepoławianie piłą) stanowi znakomite urozmaicenie podróży księcia Pipo.
Realia musicalowe pozwalają też uczynić z księżniczki Popi obserwatorkę zdarzeń. Cała bajka zostaje wykreowana dla córki przez matkę - konferansjerkę cyrkową, wcielającą się w Czarodziejką z Kresów Wód i inne postaci epizodyczne (w tej roli świetna
Edyta Janusz-Ehrlich). To ona z pracowników cyrku dobiera bohaterów bajki, podsuwając im pierwsze kwestie i czuwa nad przebiegiem akcji, wyznaczając jej ramy. Żywą, wpadającą w ucho muzykę do spektaklu skomponował
Krzysztof Wojciechowski.
Dowcipnie rozpoczęta bajka nabiera nieoczekiwane tempa, zaskakując szalonymi wręcz pomysłami, wykorzystującymi cyrkowe sztuczki i akrobacje wykonywane przez profesjonalnego akrobatę (
Sergiusz Regent), który gra również dorosłe wcielenie Konia Pipo. Cały pierwszy akt to festiwal brawurowych rozwiązań: zaskakuje scena w "Wielkim Sklepie z Dziećmi, które się Urodzą", śmieszą ekspresowe narodziny księcia, który błyskawicznie dorasta do swoich 15 urodzin, co pomysłowo wkomponowano w jedną z piosnek.
Do łez bawi wyśmienity epizod Czarownicy i karła w wykonaniu
Magdaleny Żulińskiej i
Dariusza Czarnieckiego. Zredukowano za to przestrzeń snu, który w bajce Gripariego ma niezwykle ważną funkcję wzajemnego przenikania się świata księcia Pipo i księżniczki Popi - w to miejsce mamy musicalowe songi księżniczki Popi i księcia Pipo.
Twórcy spektaklu te - było nie było - kluczowe role powierzają dzieciom wybranym z castingu. Podczas premiery zagrali je
Wiktoria Nowicka i
Feliks Granatowicz (w drugiej obsadzie będą to Julia Wojciechowska i Mateusz Abraham). Żywiołem Popi w wykonaniu Wiktorii Nowickiej jest śpiew, zaś
atutem Pipo w wykonaniu Filipa Granatowicza jest iście książęca prezencja. Oczywiście granie w mieszanej obsadzie niesie za sobą wiele zagrożeń, jednak zarówno choreograficznie, jak i aktorsko dzieci radzą sobie bardzo dobrze, nawet jeśli brakuje im technicznych środków i nie zawsze czysto trafiają w tonacje.
Trzeba dodać, że bardzo umiejętnie komponowano też dzieci w postaci drugiego planu: Żonglerkę (
Konstancja Martin), Szczura (
Klara Pieczonka), Siłaczkę (
Matylda Parchem), Klauna (
Agata Szczerba), Konika (
Dominika Najbar) i Gumę (
Zofia Perfikowska) - każde ma okazję pochwalić się umiejętnościami tanecznymi, gimnastycznymi czy wokalnymi i wypada dobrze zarówno w miniepizodach, jak i w układach zbiorowych.
Wielka w tym zasługa choreografa
Michała Cyrana, który w spartańskich warunkach ciasnej sceny Miniatury, ułożył efektowne układy dla kilkunastu osób, z wykorzystaniem elementów akrobatycznych. W drugiej obsadzie w obsadzie dziecięcej wystąpią również Gabriela Sztejner, Matylda Derlatka, Felicja Zawada, Emila Stelmachowska i Tytus Żukowski.
Wszystko zaś rozgrywa się w pomysłowej scenografii
Moniki Ostrowskiej, pomyślanej jako zaplecze cyrkowego namiotu z przesuwanymi ścianami, co dynamizuje akcję i pozwala dzieciom uwierzyć w sceniczną iluzję pojawiających się i "znikających" bohaterów. O przewrotności w podejściu do materii cyrkowej (zapożyczonej z musicalu "Pippin") świadczy choćby napis "Show Time" widziany przez widzów jako lustrzane odbicie. Bohaterowie cyrku występują tutaj przecież w innych, bajkowych rolach.
Reżyserka Agnieszka Płoszajska zaliczyła niezwykle ciekawy sentymentalny powrót do "Bajki o księciu Pipo, koniu Pipo i księżniczce Popi", bo 25 lat temu
debiutowała na scenie, grając księcia Pipo w spektaklu Ewy Ignaczak. Tym razem bardzo pomysłowo wyreżyserowała przedstawienie, które w pierwszym akcie oprócz licznych inscenizacyjnych niespodzianek imponuje też świetnym
rytmem i przygotowaniem całego zespołu.
Jednak w drugim akcie spektakl traci swój impet, ożywiające historię pomysły cyrkowe właściwie się kończą, robi się przewidywalnie i sentymentalnie, a piosenki księcia Pipo i księżniczki Popi nie zawsze są dobrze napisane i łatwe do wykonania (ich autorką również jest Agnieszka Płoszajska).
O spektaklu Teatru Miniatura "Niewidoczne"
Największą siłą spektaklu jest bardzo mądre przesłanie, jasno i z taktem przedstawione na scenie - nie można wrócić do tego co było. Idąc za literą tekstu, nie ma powrotu do dzieciństwa i czasów beztroski. Tak jak mówią bohaterowie: to co jest - jest, to co było - już nie jest, a to co będzie - jeszcze nie jest. Pięknie wybrzmiewa to z całego spektaklu Teatru Miniatura, który po "Co u diabła?" ma kolejny hit, który z pewnością grany będzie z dużym powodzeniem.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy