Nazywamy je pociechami, skarbami, naszym szczęściem. Pielęgnujemy i wychowujemy. A one dorastają i zaczyna im się wydawać, że doskonale poradzą sobie bez "gadania" rodziców. Czy przez okres dojrzewania można przejść bezboleśnie?
nie, rodzina powinna sama dać sobie w tej sytuacji radę
29%
nie, bał(a)bym się, że moje nastoletnie dziecko mogłoby pomyśleć, że "coś z nim nie tak"
13%
jeśli trudności wychowawcze przekraczałyby moje możliwości to raczej tak
38%
tak, skorzystanie z porady psychologa to w takim wypadku dobry pomysł
20%
-
Córka skończyła szkołę podstawową i nagle stała się inną osobą - opowiada
Natalia z Gdyni, mama dziewiętnastoletniej Ani i piętnastoletniego Igora. -
Miałam ochotę spytać tę "obcą" dziewczynę, co zrobiła z moim dzieckiem. Starałam się jednak funkcjonować normalnie, utrzymać panujące w domu zasady, które zaczęły Anię nagle mocno uwierać. Przetrwałyśmy okres gimnazjum, zaczął się czas liceum i znowu dość nagle przestała się buntować, stając się znów pogodną dziewczyną. Gdy do gimnazjum poszedł młodszy syn, "obcy" ponownie zagościł w naszym domu. Zobacz listę
gabinetów psychologicznych i poradni pedagogiczno-psychologicznych działających w Trójmieście.
Dojrzewanie to taki czas w życiu młodego człowieka, kiedy w pełni świadomie (choć czasem bez zrozumienia) przeżywa on zmiany zachodzące w swym ciele i psychice. Nie jest to pierwszy raz, gdy szybko przechodzi z jednego etapu życia do kolejnego, bo przecież nie tak dawno "błyskawicznie" zmienił się z niemowlęcia w dziecko. Ale o ile wtedy rodzice pochylali się nad nim, entuzjastycznie mobilizując do dorastania, o tyle teraz ma on wrażenie, że cały świat odmawia mu prawa do dorosłości, wciąż traktując jak malucha. To rodzi frustrację.
- Wrażenie obcości, które odczuwają rodzice nastolatków, towarzyszy także młodym ludziom. Oni również z trudnością rozpoznają siebie, swoje szybko zmieniające się ciało - tłumaczy psychoterapeuta
Magdalena Zmuda Trzebiatowska. -
I także mają niewiele czasu, by się do niego przekonać. Do tego świat wokół nastolatka też zmienia się, powodując trudną do zmieszczenia mieszaninę ekscytacji i lęku (słynna zmienność nastrojów). Nowa szkoła, przejście do gimnazjum, potem liceum, inne zasady i wymagania, a w środku silne poczucie dojrzałości i dorosłości.Tak nagła manifestacja dorosłości ze strony dziecka często prowadzi do narastających konfliktów, tym bardziej, że nastolatek także ma wrażenie, że jego rodzice zmienili się nagle z kochających, wyrozumiałych opiekunów w hipokrytów o dyktatorskich zapędach.
-
Jak nigdy wcześniej musieliśmy z żoną pilnować każdego słowa, również w rozmowach między nami na pozornie obojętne tematy - mówi Marcin, tata osiemnastoletniego Jacka. -
Syn rozliczał nas nawet z niewinnego plotkowania na temat osób trzecich. Podważał nasz autorytet, a my w pierwszej chwili próbowaliśmy z nim walczyć, a nie zrozumieć. Dopiero rozmowa ze szkolnym psychologiem uświadomiła nam nasze błędy. Wstyd się przyznać, ale problem leżał po naszej stronie, bo nie byliśmy gotowi na zmiany.Jaka jest zatem rola rodzica w procesie dojrzewania dziecka? O czym powinien pamiętać, by nie popełniać błędów?
-
Zadaniem rodzica jest empatyczne przyglądanie się dorastającemu dziecku - radzi psychoterapeutka
Liliana Chrząszcz z Ośrodka Doradztwa Rodzinnego w Sopocie. -
Ważne jest, by rodzic wiedział, co się dzieje z nastolatkiem i zdawał sobie sprawę, że kiedy młody człowiek nie stosuje się do obowiązujących zasad, przekracza granice - może to oznaczać, że dzieje się z nim coś złego. Dlatego tak ważne jest pogłębianie zaufania, zachęcanie do rozmów, również na trudne tematy (alkohol, narkotyki, seksualność itp.). Dziecko w tym wieku ma ogromną potrzebę, żeby "pogadać". Potraktowane w takich okolicznościach po partnersku i z szacunkiem w przyszłości chętniej nawiąże z rodzicem kontakt.Tu znajdziesz listę psychologów dziecięcych z Trójmiasta.
To burzliwe dojrzewanie rodzic musi przetrwać do końca. Na domowym polu bitwy dziecko będzie nabywało różne umiejętności, a w ogniu walki wykuje się jego przyszły charakter.
-
Musimy mądrze wymagać, ale i wspierać. Pytać co się dzieje, szczerze się interesować, bo to od naszych, rodzicielskich reakcji wiele będzie zależeć - podkreśla Liliana Chrząszcz.
Pogódźmy się więc z tym, że będzie to czas kłótni, kwestionowania opinii dorosłych, wzajemnego niezrozumienia, sondowania różnych ścieżek. Jeśli będziemy próbowali "odroczyć" dorastanie dziecka, nie możemy za kilka lat mieć do niego pretensji, że wciąż nie dojrzało.
W pewnej chwili nadchodzi dzień, kiedy cichnie burza hormonów, a świat młodego człowieka ponownie staje się dlań miejscem znajomym. To moment, kiedy na starych fundamentach budujemy z już nie dzieckiem, a prawie dorosłym nowe relacje. Te dla obu stron mogą okazać się równie satysfakcjonujące. Może nawet pisanie o "obu stronach" jest mało precyzyjne, bo tak naprawdę jesteśmy przecież po jednej stronie: my i nasze wkraczające w dorosłość dziecko.
-
Myślę także, że to jest czas zbierania żniw tego wszystkiego, co zasialiśmy, kiedy dziecko było mniejsze, bardziej zależne od nas. Czas ufności w to, że wszystko, co włożyliśmy do tej pory, będzie dobrą bazą do poznawania świata, z którego nastolatek pragnie czerpać pełnymi garściami - mówi Magdalena Zmuda Trzebiatowska.
W nawiązaniu porozumienia z nastolatkiem może nam pomóc wspomnienie własnej młodości i trudnego okresu dojrzewania, o ile w swoich zmodyfikowanych przez lata wspomnieniach nie staliśmy się prawdziwie idealnymi dziećmi naprawdę beznadziejnych rodziców.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy