Maluch jest w domu roześmiany i gadatliwy, ale na placu zabaw czy w przedszkolu uparcie milczy. Wszyscy wkoło uspokajają, tłumacząc, że to tylko nieśmiałość, która na pewno przejdzie. Warto być czujnym i nie bagatelizować sprawy.
tylko wówczas, gdy jest jakiś wyraźny problem
17%
zazwyczaj jedynie przy okazji zebrań
19%
dość często - kiedy tylko mam możliwość pytam opiekuna, jak radzi sobie moje dziecko
38%
bardzo często, muszę być na bieżąco - zarówno z postępami jak i problemami mojego dziecka
26%
Maja ma trzy i pół roku, od września chodzi do przedszkola. I to właśnie tam przestaje mówić. Kiedy inne dzieci wspólnie śpiewają, odpowiadają na pytania wychowawczyni czy bawią się z sobą, ona milczy. Na pytania potrafi odpowiedzieć tylko skinieniem lub kręceniem głowy. Tymczasem w domu rozmawia z rodzicami całymi zdaniami, potrafi ukochanemu misiowi opowiedzieć bajkę i zachowuje się zupełnie inaczej. Do tego wcale nie jest "cicha i spokojna" jak określają ją panie przedszkolanki. Kiedy Ada, mama Mai, była w przedszkolu na rozmowie o postępach dzieci, miała wrażenie, że mówią o zupełnie innej dziewczynce.
Sprawdź listę psychologów dziecięcych z Trójmiasta-
Pani zwróciła uwagę na to, że Maja nic nie mówi - opowiada
Ada. -
Ani do niej, ani do innych dzieci w przedszkolu. Jakoś nie mogłam sobie tego wyobrazić. W domu Maja śpiewała zabawkom piosenki z przedszkola, a z nami rozmawiała normalnie. Stanęło na tym, że panie nie będą jej naciskać do mówienia, bo może potrzebuje więcej czasu, żeby się otworzyć. Mnie to jednak zaniepokoiło i zaczęłam szukać wyjaśnienia tej zagadki w internecie. Zgłosiłam się też z dzieckiem do psychologa.Tak dotarła do informacji o czymś, co nazywa się
mutyzmem selektywnym lub wybiórczym. 20 lat temu został on oficjalnie uznany za zaburzenie psychiczne. Nadal nie ma zbyt wielu informacji na jego temat a zdarza się także, że jest mylony z innymi zaburzeniami, np. z autyzmem. Dlatego tak ważne jest, żeby sami rodzice byli czujni i kiedy zauważą niepokojące sygnały, wybrali się z dzieckiem do specjalisty.
Co to za sygnały? Rodziców, tak jak w przypadku małej Mai, powinno zastanowić, jeśli dziecko
potrafi mówić i w domu bez problemu się z nimi komunikuje, natomiast
w przedszkolu, szkole, czy przy wybranych osobach przestaje się odzywać. Schorzenie to jest najczęściej rozpoznawane między
trzecim a piątym rokiem życia, ale dotyczy ono także dzieci szkolnych i nastolatków.
To zaburzenie lękowe o
podłożu genetycznym, które uaktywnia trudna dla dziecka sytuacja. Może to być rozstanie rodziców, pojawienie się młodszego rodzeństwa czy pójście do przedszkola lub szkoły. -
Zdarza się, że dzieci są początkowo diagnozowane jako autystyczne - mówi
Barbara Ołdakowska-Żyłka, terapeutka
Fundacji Mówię. -
Wynika to m.in. z braku wiedzy na temat mutyzmu. To stosunkowo młode zaburzenie i w Polsce nie ma jeszcze wielu specjalistów, którzy się nim zajmują. Innym powodem jest też to, że dzieci mutystyczne często świetnie sobie radzą nie mówiąc. Np. potrafią sobie znaleźć w przedszkolu "rzecznika" - dziecko, które za nie mówi. Dlatego problem może nie być od razu zauważony. Mutyzm jest często mylony z nieśmiałością, a przedszkolanki czy rodzina często uspokajają rodziców i mówią, że to sprawa przejściowa. Jednak nie można z niego wyrosnąć.Dotyka on ok.
siedmiorga dzieci na tysiąc. Jedyną formą walki
jest długotrwała terapia. Często są to lata, a nie miesiące. Jeśli podejrzewamy, że nasze dziecko może być dotknięte mutyzmem, powinniśmy się z nim zgłosić do poradni psychologiczno-pedagogicznej lub do psychologa dziecięcego.
Praca z dzieckiem, które w pewnych miejscach lub sytuacjach mówi normalnie a w innych nie, polega głównie na redukcji lęku i uczy dziecko, jak nad lękiem zapanować. Zdarza się też, że lekarz psychiatra, który konsultuje małego pacjenta, może też zalecić leczenie farmakologiczne.
Znajdź odpowiedniego logopedę dla swojego dzieckaBywa, że lęk przed mówieniem poza obszarem, które dziecko uznaje za bezpieczne, idzie w parze z zaburzeniami mowy. W takim przypadku powinno się trafić z dzieckiem również do logopedy. -
Czasami błędy w artykulacji mogą dodatkowo dziecko blokować przed mówieniem - tłumaczy
Marta Spychalska, neurologopeda. -
Jeśli dziecko jest zdiagnozowane jako mutystyczne, powinno być dodatkowo skonsultowane z logopedą, które je zbada i przeprowadzi dokładny wywiad z rodzicami, aby ustalić skalę problemu. Ścisła współpraca logopedy i psychologa przyniesie lepsze rezultaty niż wizyty u obu specjalistów osobno. Mutyzm wybiórczy - kiedy dziecko mówi np. w domu, a w przedszkolu milczy, jest jednym z rodzajów mutyzmu funkcjonalnego. Poza nim wyodrębniono mutyzm sytuacyjny, związany z próbą odnalezienia się np. w nowym przedszkolu czy nowej szkole, i całkowity - kiedy dziecko w ogóle nie mówi, jednak nie wiąże się to z zaburzeniami mowy. Rozróżniamy jeszcze mutyzm organiczny. Jest on jednak związany z uszkodzeniem obwodowych narządów mowy, nieprawidłowościami w budowie krtani czy jamy ustnej czy uszkodzeniem mózgu.
-
Miałam kilkunastu małych pacjentów, którzy nie mówili tylko w niektórych sytuacjach - mówi dr
Anna Walencik-Topiłko, logopeda z
Katedry Logopedii Uniwersytetu Gdańskiego. -
Psycholog skupia się na znalezieniu przyczyny mutyzmu i zredukowaniu stresu, które dziecko przeżywa. Natomiast podczas pracy z logopedą dziecko jest zachęcane do wydawania różnych dźwięków. Na początku mogą to być chrząknięcia, głośny śmiech lub nucenie. Stopniowo tych dźwięków jest coraz więcej. Ważne jest, aby terapia dobiegła końca. Daje to bardzo duże szanse na zlikwidowanie problemu.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy