Wstawanie lewą nogą i kiepski nastrój nie są zarezerwowane wyłącznie dla nas, dorosłych. Dziecko podobnie jak my ma swoje gorsze i lepsze dni.
Im szybciej pogodzimy się z tym, że nasza pociecha może czasem okazywać niezadowolenie, popaść w zły nastrój i zwyczajnie marudzić, tym łatwiej będzie nam kontrolować emocje i unikać konfliktów. Rodzice poszukują sposobów na pokojowe rozwiązania w takich sytuacjach m.in. na naszym forum
Rodzina i Dziecko: "Czasem myślę, że mój syn to urodzony pesymista, często się dąsa i marudzi".
- Na szczęście pesymizm nie jest wrodzoną cechą, dlatego tak jak uczymy dziecko porządku, powinniśmy je również uczyć optymizmu - zapewnia
Aneta Rzeszewicz, nauczyciel w gdyńskiej
Lokomotywie. O tym, że dzieciom udziela się nastrój rodziców nie musimy już nikogo przekonywać. Każdemu z nas przytrafiają się problemy na gruncie zawodowym czy prywatnym.
Czy powinniśmy ukrywać przed dziećmi to, że przezywamy trudne chwile, którym zwykle towarzyszą emocje takie jak niepokój, niezadowolenie czy zwyczajne zmęczenie? Musimy pamiętać, że dziecko jest bacznym obserwatorem i dlatego zrezygnujmy z częstego mówienia o naszym zmęczeniu i niezadowoleniu, o problemach w pracy i kryzysie gospodarczym.Pamiętajmy, by unikać konfliktów i sprzeczek w jego obecności. Kontrolujmy swoje emocje i zadbajmy o prawidłowe wyrażanie uczuć. Jeżeli jesteśmy rzeczywiście zmęczeni warto zakomunikować: "Potrzebuję chwili spokoju, aby naładować swoje akumulatory. Za 15 minut wrócę i poczytam tobie bajkę", albo, jeżeli mieliśmy problemy w pracy powiedzmy: "Muszę przemyśleć kila spraw i zastanowić się nad rozwiązaniem. Pobaw się tymczasem sam, a jak wrócę pójdziemy grać w piłkę."
Czy powinniśmy ignorować tzw. dąsy, fanaberie i marudzenie naszego dziecka?Dąsy są zazwyczaj oznaką tego, że dziecko przeżywa jakiś problem, być może nie rozumie, czego rodzic od niego oczekuje, co objawia się nieposłuszeństwem, tłumi w sobie jakieś emocje, co objawia się uporem, złością, tupaniem nóżkami, krzykiem. W takich sytuacjach ważne jest by problemy rozwiązywać z pociechą na bieżąco. Nie reagujmy złością na złość, uporem na upór. Spróbujmy przekazać dziecku komunikat w sposób delikatny, z miłością.
Najważniejsza jest rozmowa i upewnienie się, że dziecko rozumie, czego od niego oczekujemy w danej sytuacji. Dzieciom od ok. 3 roku życia warto również uzasadnić stawiane wymagania, np. "sprzątamy w pokoju, żeby łatwo znaleźć zabawki", "jemy przy stole, żeby nie kruszyć na dywan", "myjemy uszy, żeby dobrze słyszeć". Kształtujemy w ten sposób pozytywną motywację.
Jeżeli dziecko marudzi, krzyczy poczekajmy aż się wyciszy, następnie porozmawiajmy o jego uczucia "Widzę, że jesteś zdenerwowany. Jak mogę ci pomóc?", "Ja też czasami czuję gniew, gdy coś mi nie wychodzi jak bym chciał. Wtedy rozmawiam z kimś i czuję się dużo lepiej". Nazwanie uczuć dziecka, często wystarcza by poczuło się lepiej. Potem szukajmy z nim dobrego rozwiązania.
Jeżeli powyższe działania nie odniosły skutku a dziecko popada w "głębszą histerię" dajmy mu czas na to by się nieco uspokoiło i opanowanym głosem przekażmy, że traci to, co dla niego w tym momencie jest atrakcyjne, np. zabawę, wspólne czytanie. Gdy dziecko już zrozumie, że dąsy do niczego nie prowadzą, najczęściej nie wie, co ma zrobić i przychodzi czas na refleksję i... wstyd. Bądźmy czujni, aby uchwycić ten moment, podejdźmy do dziecka, okażmy mu czułość i powiedzmy, że jest takie piękne słowo "przepraszam", które rozwiązuje wiele problemów.
Najważniejsza w tym aspekcie jest atmosfera domu rodzinnego, stabilność emocjonalna rodziców, optymizm, poczucie humoru domowników, umiejętność wychodzenia z konfliktów, nastawienie na cel i pozytywne rozwiązania.
Polecam książkę Faber Adele, Mazlish Elaine "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały, jak słuchać, żeby dzieci mówiły".
Rozmawiała:
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy