Wczoraj obchodziliśmy Dzień Dziecka. Nasze pociechy wciąż mają brzuchy pełne lodów i waty cukrowej, na twarzach kolorowe ślady tygryska czy Elsy, za to nasze portfele są znacznie lżejsze niż jeszcze w środę. A ja, nieśmiało i cichutko, z podejrzeniem, że mogą mnie spotkać cięgi, chciałbym zaproponować ustanowienie nowego święta: Dnia Dorosłego.
tak, czasem marzę o odpocznku i chwili dla tylko dla siebie
58%
tak, robię wtedy wszystko, aby dziecko zawieźć np. do dziadków
12%
nie, moje dzieci to tylko szczęście i nie odczuwam zmęczenia
8%
problem mnie nie dotyczy, bo nie mam dzieci
22%
Oczywiście - dzieci są naszym największym skarbem. Powinniśmy o nie dbać i poświęcać im swój czas. Rozmawiać, tłumaczyć świat i grać z nimi w planszówki, nawet jeśli ich ewentualna przegrana powoduje dwugodzinny ryk. Jestem przekonany, że mało który pomysł na życie daje tyle szczęścia, co kochająca się i bliska sobie rodzina.
Przeczytaj więcej felietonów Szymona Jachimka Niemniej
jest jedno ale. Te nasze misiaczki, bąbelki, skarbulki, najnajki, te wszystkie mieszkające z nami Emilki, Oliwki, Nikodemki i Tymonki, one są
ciągle. Potrzebują nas do zrobienia jedzenia, przytulenia w razie upadku, zabawy w sklep, zawiezienia na tańce, śpiewania kołysanek i kolejnych 378 czynności wykonywanych każdego dnia.
A rodzice są ludźmi. Ludzie, co jest ich słabą stroną, potrzebują odpoczynku. Odpoczynkiem tym, owszem, może być piknik z dziećmi, ale nie wtedy, gdy właśnie od dzieci chcemy odpocząć.
Dlatego potrzebujemy Dnia Dorosłego. Najlepiej, żeby było to ruchome święto i wypadało zawsze w sobotę. W taki dzień każdy rodzic mógłby:
1. spać nieprzerwanym snem do którejkolwiek - gdyby któreś z dzieci obudziło mamę lub tatę, traciłoby wszystkie pieniądze ze swojej świnki-skarbonki;
2. pić alkohol w ciągu dnia bez martwienia się o miejsce pobytu dziecka oraz ewentualną interwencję opieki społecznej;
3. spełniać tzw. "obowiązek małżeński"
bez obawy, że jakaś latorośl otworzy nagle drzwi do sypialni, ponadto swoje przeżycia można by wyrażać dowolnie głośnymi krzykami, bez klasycznych szeptów "ciszej, bo się obudzi";
4. spać nieprzerwanym snem... a, to już było;
5. iść do restauracji
bez kącika dla dzieci;
6. grać cały dzień w gry komputerowe, w które na co dzień zabrania grać swoim pociechom;
7. iść do na film, którego
nie wyprodukował Disney;
8. zresztą, nieważne, że było, to najważniejsza sprawa: spać nieprzerwanym snem do którejkolwiek.
W kalendarzu istnieje oczywiście Dzień Matki i Dzień Ojca. Ale serio, czy przedstawienie w przedszkolu oraz laurka z tekturki i sreberka to wszystko, o czym marzymy? Czy nie stać nas na bardziej porywającą wizję? Czy nie chcemy wydobyć na zewnątrz naszego szaleństwa, zasypanego obecnie książeczkami o Lasse i Mai?
Pomyślcie, jak byłoby pięknie.
Robimy, co chcemy, śpimy, ile chcemy, a dzieci... Dzieci w tym czasie sprzątają swoje pokoje, piorą ubranka z plamami po zupce pomidorowej, gotują obiad na następne kilka dni... A przy naszych łóżkach stawiają dzban z zimną, niegazowaną wodą.
Ja wiem, że się nie da. Ale warto pomarzyć. Zaś jeśli jacyś rodzice dziecka do lat 10 napiszą, że nie tęsknią za takim dniem, to ja umilknę z podziwu, wzniosę toast, a przede wszystkim - nie uwierzę.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
![Ponyo. W Krainie Ghibli [dwulektor]](https://s-trojmiasto.pl/zdj/c/n/49/3712/164x219/3712323__kr.webp)
Filmy