Młody chłopiec (wrażliwy, utalentowany plastycznie) w domu czuje się niekochany, w szkole - poniżany. Zapracowani rodzice zapomnieli, jak wielkim wyzwaniem dla dziecka jest przetrwanie wśród rówieśników. Docinki, popychanie, opłata za korzystanie ze szkolnej toalety, to tylko niektóre problemy... I nagle w życiu pechowego chłopca pojawia się ważna osoba - nowa koleżanka.
Kiedy pierwszego dnia w szkole wysypują się jej rzeczy z tornistra, a później z rozbrajająca szczerością wyznaje, że nie mają w domu telewizora, bo telewizja ogłupia - widzimy, że ona także nie pasuje do otoczenia i jedyną osobą, z którą może się dogadać jest zagubiony chłopiec.
Dziewczyna ma jednak dużo siły, by walczyć z niesprawiedliwością (rozpoczyna na przykład akcję "uwolnić kible"). Ma też wspaniałą wyobraźnię i nieprzeciętny optymizm. Kiedy ci młodzi przyjaciele nie mogą wytrzymać w szkole z rówieśnikami, postanawiają stworzyć swój własny świat - gdzie jest lepiej, ciekawiej, weselej. Podczas jednego ze spacerów, odnajdują miejsce, które odpowiada ich wyobrażeniom.
Most do Terabithii to film: o przyjaźni, szkole, rodzinie. O odwadze, marzeniach i odpowiedzialności. A także (co nietypowe) o: Bogu, wierze i śmierci. Porusza uniwersalne problemy, na tle współczesnego świata. Chwilami śmieszy (zabawa w ekstremalne barbie), chwilami uczy (sporo tu moralizatorstwa), chwilami zmusza do refleksji (mam nadzieję, że i rodziców, i dzieci).
Młodym widzom (których sporo było na seansie) podobały się zdjęcia. Przyklaskiwali, kiedy opowiadającej o nurkowaniu dziewczynce, z ust wychodziły bąbelki, rysowane przez chłopca obrazki - ożywały, a owady zamieniały się w zaprzyjaźnionych żołnierzy. Mnie bardziej podobały się sceny na lekcji muzyki, kiedy nauczycielka rozdawała uczniom instrumenty i pozwalała pohałasować, a później cała klasa śpiewała piosenki, niczym nie przypominające
Prząśniczek z moich lekcji śpiewu.
Most do Terabithii to typowe kino familijne. Mamie zakręci się łezka w oku, tata może sobie przypomnieć, że sam zbyt rzadko mówi dziecku, że je kocha. A najmłodsi? Mam nadzieję, że najmłodsi, oprócz różnych oczywistych prawd przekazywanych w filmie, zauważą jeszcze jedno - że warto żyć z pasją.
Film, pod względem tematyki, ulokować można między
Anią z Zielonego Wzgórza, a
Opowieściami z Narni . Warto na tę pozycję zwrócić uwagę, choćby na zasadzie przerywnika między modnymi dziś komediowymi kreskówkami.
M.C.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy