Misie, pluszaki, kocyki czy pieluszki tetrowe często odgrywają bardzo szczególną rolę w życiu dziecka. Nierzadko zdarza się, że przywiązanie takie trwa wiele lat, a odseparowanie od zabawki bywa bolesne czy wręcz niemożliwe. Skąd bierze się to uwielbienie dla pluszaków i jakie mogą być jego skutki?
tak, nawet kilka - z myślą o własnych dzieciach
34%
jednego, z którym mam najwięcej wspomnień
31%
nie, nie jestem sentymentalny(a)
11%
nie, nie miałe(a)m takiego pluszaka
24%
Gdy dziecko zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że nie jest organizmem na stałe powiązanym z mamą, tylko odrębną istotą, pluszak, zabawka czy inny przedmiot staje się substytutem opiekuna. Zdarzają się oczywiście dzieci, których ten problem nie dotyczy, jednak zdecydowana większość, nawet uczniów w wieku szkolnym, nie wyobraża sobie rozstania z ulubioną maskotką.
Miś w zastępstwie mamyCo takiego wyjątkowego jest w misiu z urwanym uszkiem, dlaczego to zabawka numer jeden w życiu dziecka, niemożliwa do zastąpienia przez żadną inną? Zdaniem psychologów taki miś, stając się substytutem mamy, przede wszystkim zapewnia dziecku
poczucie bezpieczeństwa. Pluszak może pomóc mu uporać się z nieobecnością opiekunów i oswoić z tym, że może otrzymać wsparcie również od innych osób. W ciągle zmieniającym się świecie
miś jest czymś niezmiennym, stabilnym. Taki dodatkowy atrybut może pomóc dziecku w samodzielnym uspokojeniu się, gdy sytuacja staje się dla niego stresowa.
- Przytulanka, kocyk czy inny rodzaj zabawki dla najmłodszych dzieci stanowi często substytut opiekuna, daje poczucie bezpieczeństwa, szczególnie, gdy ukochany rodzic się oddala. Niektóre dzieci, bardziej niż inne, potrzebują dodatkowego wsparcia w postaci takich zastępników, ze względu na wysoką wrażliwość układu nerwowego - mówi Anna Łojek, psycholog z Przystani Psychologicznej 'Od Nowa'.Dzieci przez wiele lat potrafią opierać swoje poczucie bezpieczeństwa na misiu bądź innym ważnym przedmiocie, który nieustannie im towarzyszy: razem śpią, bawią się, razem wychodzą na spacery, jeżdżą na wycieczki, chodzą do przedszkola czy szkoły. Taki przyjaciel jest bardzo trudny do zastąpienia. Dzieciom nie przeszkadza, że jest już zniszczony, podarty. Często nie da się ich przekonać do zmiany zabawki, nawet gdyby ta nowa miała być pozornie taka sama.
Tak silne przywiązanie do konkretnej rzeczy jest całkiem normalne i dotyczy wielu dzieci. - Dla małych dzieci pluszaki, zabawki czy inne przedmioty, takie jak np. kocyk, są obiektem pośredniczącym i wspomagają proces separacji. Zaspokajają bliskość, gdy mama wychodzi. Separacja musi następować, żeby dziecko prawidłowo się rozwijało, a zabawki wspierają ten proces i pomagają im uporać się ze smutkiem, żalem i tęsknotą. U starszych dzieci również pomagają uporać się z procesem separacji lub innymi trudnymi sytuacjami - mówi psycholog Katarzyna Wieczorek z Ośrodka Psychoterapii i Rozwoju Osobowości MILA.Do szkoły z misiem pod pachąZdarza się, że jeśli miś zostanie zapomniany lub zgubiony, dziecko wpada w panikę, a nawet histerię, rujnując tym samym rodzinne wyjścia i wyjazdy. Dlatego rodzice, jeśli chcą uniknąć takich nieprzyjemnych sytuacji, muszą szczególnie pamiętać o ukochanej zabawce dziecka podczas pakowania.
Niektóre maluchy tak bardzo przywiązują się do swoich pluszowych przyjaciół, że nawet w wieku szkolnym nie mogą się z nimi rozstać.
- Moja córka nie wykazywała żadnego zainteresowania pluszakami do chwili, kiedy poszła do przedszkola. Dziś chodzi do 3 klasy szkoły podstawowej i bez misia nie rusza się nigdzie. Jest już tak wprawiona, że miś pod pachą towarzyszy jej wszędzie i potrafi z nim zrobić absolutnie wszystko. Zdaję sobie sprawę z tego, że będzie trzeba ją z tego "nałogu" wyleczyć, jednak każda próba kończy się płaczem. Ostatnio miałam rozmowę z jednym z pracowników szkoły, który w trosce o dziecko zasugerował, że w czwartej klasie mała może być szykanowana przez rówieśników ze względu na misie - dzieci wtedy uważają się za dorosłe i wszelkie przejawy zdziecinnienia tępią - opowiada Kamila z Gdańska, mama ośmioletniej Zuzi.W szkołach do tematu przynoszenia pluszaków na lekcje podchodzi się indywidualnie. Nauczyciele, choć rozumieją potrzeby dzieci, nie mogą pozwolić na to, aby coś je w trakcie zajęć rozpraszało. Z tego względu wielu pedagogów życzy sobie, aby podczas lekcji wszystkie zabawki były schowane.
- Pluszaki do szkoły najczęściej przynoszą dzieci z oddziału przedszkolnego, klas młodszych, chociaż coraz częściej zdarza się to także starszym uczniom - mówi Magdalena Łopato, wychowawczyni 5 klasy w jednej z trójmiejskich szkół. - W klasach młodszych są organizowane "dni z pluszakiem", wówczas przez cały dzień zabawki znajdują się na ławce dziecka. Uczniowie bawią się nimi także na przerwach. W pozostałe dni każde dziecko może mieć ze sobą swoją ulubioną zabawkę i bawić się nią w czasie wolnym. W mojej klasie na zajęciach wychowawczych maskotki mogą znajdować się na ławce. Na innych lekcjach chowane są do plecaka lub specjalnej skrzyneczki.Kiedy odstawić misia?Nie można z góry określić momentu, w jakim dziecko powinno zrezygnować ze swojego przyjaciela. To bardzo indywidualna sprawa, zależna nie tylko od środowiska, w którym dziecko się wychowuje, ale również od jego temperamentu i aktualnych potrzeb.
- Czasami nawet dzieci w wieku szkolnym przemycają w plecaczku ulubionego misia. Nie ma w tym nic złego, jeżeli czują się dzięki temu bezpieczniej. Wiadomo, że dziecko siedmioletnie mogłoby zostać wyśmiane przez rówieśników, gdyby pojawiło się z pieluszką tetrową w szkole, ale mały miś schowany na dnie plecaczka nie będzie niczym złym. Każde dziecko jest inne, każde rozwija się w swoim własnym tempie. Każde z nich ma również zapotrzebowanie na bezpieczeństwo i miłość - mówi psycholog Anna Łojek.Niestety,
im dziecko jest starsze, tym bardziej prawdopodobne, że nierozstawanie się z pluszakiem będzie dla rówieśników powodem do kpin i żartów. Jeśli w dodatku dziecko nie będzie gotowe na rozstanie ze swoim przyjacielem, stres spowodowany brakiem akceptacji ze strony otoczenia może się pogłębiać.
Kiedy poszukać pomocy?Czy rodzice powinni wkraczać w relacje, które dziecko nawiązało ze swoim ukochanym pluszakiem? Przecież zdarza się, że i dorośli mają swoje "talizmany", czyli różne przedmioty, które pomagają im w trudnych sytuacjach -
"uspokajacze" po prostu zmieniają się przez całe nasze życie. Również dzieci w pewnym momencie rezygnują ze swoich przyjaciół z dzieciństwa, ze swoich misiów, pieluszek tetrowych i zastępują je innymi, bardziej dorosłymi przedmiotami.
Zazwyczaj taki proces nie wymaga interwencji rodziców, ponieważ za punkt odniesienia w zupełności wystarczy grupa rówieśnicza.
- Rodzice powinni przede wszystkim próbować zrozumieć, co dziecko przeżywa, czy ten substytut nie wiąże się z jakimiś problemami, przez które przechodzi dziecko w domu lub w szkole. Może zdarzyć się tak, że w wyniku pewnych zdarzeń dziecko, które już się pożegnało ze swoim przyjacielem z dzieciństwa, nagle do niego powraca. W tym wypadku należy się zastanowić, czy nie powinniśmy z dzieckiem spędzać więcej czasu lub więcej z nim rozmawiać - dodaje psycholog Katarzyna Wieczorek.Psychologowie podkreślają, że w wypadku, gdy dziecko w wieku szkolnym jest za bardzo przywiązane do swojego przyjaciela i zaczyna to stanowić problem, należy rozważyć zasięgnięcie opinii psychologa lub terapeuty.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy