Kto nie miał do czynienia z niejadkiem, ten nie wie ile cierpliwości muszą posiadać rodzice, aby przetrwać ten trudny czas.
tak, to wręcz książkowy przypadek
29%
nie je tyle, ile ile byśmy chcieli, ale rozwija się prawidłwo
31%
kiedyś było niejadkiem, ale z tego wyrosło
15%
przeciwnie, nasze dziecko ma ogromny apetyt
25%
Pediatrzy i dietetycy sugerują, by w kwestii żywienia zdać się na instynkt dziecka. To ono ma decydować czy, i ile będzie jadło. My natomiast decydujemy co, i kiedy. Trudno w to uwierzyć rodzicom, którzy "stają na głowie", by ich pociecha ugryzła choć kęs w trakcie posiłku.
Niejadki można podzielić na dwie grupy. Do pierwszej zaliczamy dzieci, które przez kilka tygodni, miesięcy, a nawet lat jedzą tylko jedną lub kilka potraw. Serek homogenizowany na śniadanie obiad i kolację, ewentualnie, ku przerażeniu dietetyków, parówka lub kanapka z pasztetem, to menu niejednego niejadka. Do drugiej grupy zaliczamy dzieci, które przejawiają ogólną niechęć do jedzenia. Taki niejadek nigdy nie jest głodny, a co ciekawe, nie ma również ochoty na słodycze, za którymi dzieci na ogół przepadają.
W trosce o zdrowie dziecka rodzice stosują przeróżne metody "przemycania" pokarmu. Od zabawiania-zagadywania po wymyślne menu, co rzadko pozwala uzyskać pożądany efekt. Każdy taki posiłek nie tylko pogłębia frustrację rodzica, ale również stresuje dziecko, które nie do końca rozumie dlaczego rodzice "zmuszają" je do jedzenia. Doświadczenie uczy, że tylko częste ponawianie prób wprowadzenia określonych potraw do jadłospisu przynosi w końcu rezultaty.
Często jednak postrzeganie dziecka jako niejadka nie znajduje potwierdzenia ani w analizie jadłospisu, ani krzywej masy ciała i wzrostu wykazującej z reguły prawidłowy rozwój. Bywa i tak, że dziecko poprzez okazywanie niechęci do jedzenia próbuje wyrazić swoje "ja" i w ten właśnie sposób toczy psychologiczną walkę z mamą, która zmusza je do jedzenia.
Rodzice mogą śledzić rozwój dziecka nanosząc wartości masy i wzrostu na siatki centylowe znajdujące się w każdej książeczce zdrowia dziecka. Jeśli dziecko stale porusza się pomiędzy 3 a 97 centylem i nie stwierdzamy żadnego wyraźnego odchylania się krzywych w górę i w dół, to rozwój można uznać za prawidłowy.
Ważne aby rodzice nie dopuścili do sytuacji, gdy sfera żywienia staje się polem walki o władzę rodziców nad dzieckiem lub dziecka nad rodzicami.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy