Dzieci nie chcą wybierać. Chcą mieć prawo kochać i mamę, i tatę, a rolą rodziców jest takie poukładanie swoich spraw, by dzieci nie miały tego typu dylematów. W wakacje i tak przybywa dzieciom trosk, bo to okres, gdy z drugim rodzicem mają spędzić więcej czasu niż podczas wspólnego weekendu.
nie, na razie wyjeżdżamy na rodzinne wakacje
27%
moje dziecko część wakacji spędza ze mną, a część z "drugim" rodzicem, z którym zawsze gdzieś wyjeżdża
15%
tak, wysyłamy je na obozy lub półkolonie
20%
tak, staramy się zorganizować mu podczas wakacji wyjazd zagraniczny
9%
czasami tak, ale nie jest to regułą
9%
nie, nie jeździmy na wakacje, na miejscu mamy morze, plaże, a jak jest słońce, to niczego nam do szczęścia nie brakuje
20%
Dobrze dogadani rodzice potrafią tak rozgrywać rodzinne sprawy, żeby dziecko ucierpiało jak najmniej. Często jednak zdarza się, że dziecko traktowane jest jak karta przetargowa, waluta, którą rodzice manipulują, by zrobić na złość sobie nawzajem.
-
Rozstaliśmy się z żoną, gdy nasze córki były jeszcze malutkie. Wydawało się, że udało się nam porozumieć. Spędzałem z dziewczynkami dużo czasu, ich mama często prosiła mnie, bym z nimi został, gdy miała coś do załatwienia - opowiada
Marcin, tata trzynastoletniej Kamili i o rok starszej Pauli. -
Problemy zaczęły się, gdy na nowo ułożyłem sobie życie. Była żona zaczęła mi ograniczać kontakty z dziećmi do minimum, nie pozwalała mi na kontakt z córkami bez jej pośrednictwa, o wspólnych świętach, weekendach, czy wakacjach nie było mowy. Córki były karane, gdy mówiły, że na spotkaniu ze mną dobrze się bawiły.
Jeśli dziecko chce spędzać czas z rodzicem, z którym nie mieszka, należy mu to ułatwiać, nie utrudniać.
-
Podczas rozstania rodziców najważniejsze jest by dziecko, każdego dnia czuło, że jest kochane przez oboje rodziców, tak samo jak przed ich rozstaniem. Rodzice rozstają się tylko ze sobą, nie z dzieckiem - zaznacza
Natalia Nawrocka-Sadowska, psycholog wyspecjalizowany w pracy z dorosłymi, dziećmi i młodzieżą. -
Zabranianie kontaktu z rodzicem, jego nową rodziną - niestety tak właśnie chcemy ukarać byłego partnera, nie myśląc w ogóle o uczuciach i pragnieniach dziecka. Dajmy dzieciom wybór, bo za jego brak wystawią nam rachunek w przyszłości.
Gdy wciąż boli nas rozstanie z partnerem, gdy nadal odczuwamy złość, żal, dużej dojrzałości wymaga zdystansowanie się do naszych własnych emocji dla dobra dziecka. Już powierzenie malucha na weekend drugiemu rodzicowi jest nie lada wyzwaniem, a co dopiero rozstanie z dzieckiem na część wakacji.
-
Podstawową regułą jest zachowanie neutralności, nie nastawianie dziecka przeciwko drugiemu rodzicowi, a przedstawianie wspólnych wakacji jako atrakcyjnej przygody - podkreśla
Magdalena Giers, psycholog dziecięcy z Centrum Teraz.
Nie tylko rodzic, który wyprawia potomka na wakacje z byłym partnerem, musi stanąć na wysokości zadania i powstrzymać się od ostrzegania i straszenia dziecka, co może go spotkać w relacji z drugim rodzicem. Rolą tego drugiego jest upewnienie dziecka, że cieszymy się na wspólny czas i zadbamy, by spędzić go jak najlepiej.
-
Rodzic, który zabiera dziecko na wakacje musi brać pod uwagę uczucia, które mogą się pojawić u malucha (m.in. silna tęsknota, poczucie zagubienia w nowej sytuacji, niepewność) i zapewnić mu przede wszystkim dobre samopoczucie i komfort psychiczny - zauważa Magdalena Giers.
Zdarza się, że po rozstaniu rodziców i zniknięciu napięć, ich relacje z dziećmi ulegają znacznej poprawie.
-
Mąż nie zajmował się dziećmi, gdy mieszkaliśmy razem. Nie bawił się z nimi, nie interesował ich sprawami - mówi
Agnieszka, mama dziesięcioletniej Karolinki i ośmioletniego Adasia. -
Po naszym rozstaniu okazał się świetnym tatą. Teraz czas, który spędza z dziećmi faktycznie poświęca właśnie im.
Czasami dopiero po rozstaniu pojawia się refleksja i świadomość, jaką wartością jest możliwość codziennego kontaktu z córką czy synem. Dobrze, gdy ta wiedza przekłada się na jakość relacji z dzieckiem.
-
Rodzic, który nie mieszka z dzieckiem staje się towarem deficytowym, a każde spotkanie z nim jest na wagę złota. Dlatego bardzo ważna jest jakość takiego spotkania, a o tym przesądza czas poświęcony tylko dziecku. Jasne, że rodzice wchodzą w kolejne związki, zakładają rodziny. Wszystko można pogodzić - uważa psycholog Natalia Nawrocka-Sadowska. -
Np. przed wyjazdem na tydzień z tatą/mamą i nowym partnerem, dziećmi, można ustalić, że każdego dnia spędzimy tyle a tyle czasu tylko we dwoje. Czas spędzony tylko z rodzicem ma niesamowitą wartość dla dziecka: skoro rodzic poświęca mi swój czas, bawi się ze mną, to znaczy, że jestem interesujący, wartościowy - a to źródełko pozytywnej samooceny, której brak w przyszłości powoduje duże problemy.
Zdarza się jednak i tak, że dziecko nie chce spotykać się z rodzicem, z którym nie mieszka. To trudna sytuacja, w której oboje rodzice muszą wykazać się dojrzałością i taktem.
-
Jeśli dziecko nie chce spędzać czasu z rodzicem, to znaczy, że ma powody. Tutaj już pole do popisu dla rodziców, by dowiedzieli się, o co tak naprawdę chodzi. Rodzic, z którym dziecko nie chce spędzać wakacji musi się zastanowić - radzi Natalia Nawrocka-Sadowska. -
Nie obrażać się, tylko próbować do skutku, czasami trwa to długo, dowiedzieć się dlaczego, dochodzić prawdy i udowadniać, że kocha i że będzie cierpliwie czekał.
Warto zachęcać dziecko do wyjazdu - to zadanie dla obojga rodziców. Jeśli jednak dziecko stawia silny opór, nie należy naciskać i go zmuszać.
-
W takim przypadku lepiej wykorzystać wakacyjny czas na codzienne spotkania w miejscu zamieszkania dziecka lub na krótkich wycieczkach po najbliższej okolicy - sugeruje psycholog Magdalena Giers.
A kiedy sytuacja przerasta nawet nas, rodziców, skorzystajmy z
pomocy psychologa, który dysponuje nie tylko fachową wiedzą na temat emocji małego człowieka, ale przede wszystkim dystansem, który pozwala obiektywnie spojrzeć na to, co dzieje się w naszej rodzinie.
Parę żelaznych zasad dla rozwiedzionych rodziców:
- Rodzic, który nie mieszka już z dzieckiem, koniecznie ustala, jak teraz będą wyglądały ich kontakty, zapewnia, że dziecko może na niego liczyć w dzień i w nocy (telefon, mail, skype, sms), zawsze wywiązuje się z obietnic, np. spotkania.
- Gdy jeden z rodziców wyrządzi dziecku przykrość, np. nie przyjedzie na umówione spotkanie, nie odreagowujemy i nie okazujemy satysfakcji. Nasze słowa typu: "no tak, ona/on przecież tak zawsze", "wiadomo, że nie można na nią/niego liczyć" itp. potęgują w dziecku poczucie krzywdy, lęku, obniżają samoocenę: mama/tata o mnie nie pomyślał, tzn. że nie jestem dla niej/niego ważny. Warto wtedy dziecku wytłumaczyć, że mama/tata bardzo je kochają i z pewnością też bardzo żałują, że nie mogą dotrzeć, rozmawiać o uczuciach.
- Ustalamy wspólne metody wychowawcze. Ich brak może powodować konflikty i daje pole do manipulacji dla dziecka. Wspólne metody wychowawcze dają też poczucie bezpieczeństwa, przewidywalności.
- Nie udowadniamy, które z rodziców jest lepsze. Priorytetem jest dobro i spokój dziecka.
- Dajemy dziecku wybór, pozwalamy kochać drugiego rodzica i dobrze się czuć w jego nowej rodzinie.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
